May had liever andere resultaten gezien
Theresa May heeft betere tijden gekend. Bijvoorbeeld toen ze twee maanden geleden in volle zelfvertrouwen een “snap election” organiseerde. Op aanraden van mensen die het konden weten, en die dachten dat ze een “landslide victory” tegemoetging. Triomf voor de Britse conservatieven. Labour met de toch wel heel linkse Jeremy Corbyn zou van de kaart geveegd worden en zelfs in Schotland zouden de conservatieven de macht kunnen grijpen.
“Alas, alas, ” zou Shakespeare gezegd hebben. “Thou haveth misjudget”. De Britse conservatieven hebben gegokt en verloren. Niet alleen de verkiezingen, maar ook hun meerderheid. Een week is een eeuwigheid in de politiek. En in de twee maanden hebben we bom- en andere aanslagen gehad en een premier die nogal stuntelig campagne voerde. En natuurlijk een grote groep jongeren die – alvast volgens de analyse van de goede pers – een brexit-wraak op de conservatieven liet nederdalen.
Jongeren
Dat laatste valt uiteraard met een dikke korrel zout te nemen. Jeremy Corbyn blonk niet direct uit in fantastische brexit-alternatieven en de libdems die het meest tegen de Brexit gekant zijn, hebben nu ook niet bepaald “gescoord”. Als ik op Brexit-wraak uit was, zou Labour toch wel min of meer de laatste partij zijn waarop ik zou stemmen.
Er moet dus meer aan de hand zijn, dan alleen de Brexit-discussie. Economisch doet Engeland het verre van slecht, inflatie is min of meer onder controle en er was zelfs enig economisch optimisme waar te nemen. En – aangezien niemand blijkbaar weet waar ze naartoe gaat – was Brexit ook geen dominant element in de campagne. Waar moet je eigenlijk voor stemmen als je de trein nog wil stoppen?
De kiezer (alweer) onderschat
Ik vermoed dat het eerder te maken heeft met een schromelijk onderschatten van de kiezer. Al de tweede keer door diezelfde conservatieve partij. De eerste keer in het vaste (en arrogante) geloof dat de kiezer wel redelijk zou zijn en voor Europe kiezen. De twee keer door te geloven dat de kiezer wel redelijk zou zijn en de conservatieven aan een nooit geziene meerderheid zou helpen. En dat heeft tweemaal geleid tot een slappe campagne van een haas die geloofde dat de race al gelopen was. Dram, drama. Shakespeare zou er een kluif aan hebben.
Maar goed, zand erover. De conservatieven likken hun wonden, en gaan over tot de orde van de dag. Er moet geregeerd worden. In de hoop dat de volgende verkiezingen beter zullen verlopen voor de Britse conservatieven.
En Brexit?
May heeft een “hard Brexit” in het vooruitzicht gesteld. Waarbij immigratie sterk aan banden gelegd wordt en waarbij “no deal” (een volledige breuk) beter is dan een “bad deal” (toegang tot de Europese markt onder slechte voorwaarden). Die harde houding heeft nu echter wel een behoorlijke deuk gekregen. De Noord-Ierse protestanten zien liever geen “harde grens” met ierland en willen dus eigenlijk niet uit de douane-unie. De “harde” Brexit waar May voor pleitte, ziet er opeens heel wat minder hard uit. De Economist heeft het over een “nieuwe kans” voor zowel de Engelse als Europese politici.
Wordt ongetwijfeld vervolgd…